جا مانده ام از قافله...

نمیرود از یادم...

سال گذشته...

چنین شبی...

کجا بودم...

هنوز "ببخش آقا..." نبود...

هنوز " کوچکترین منتظر" نبودم...

شاید از همانجا بود...

که من...

کوچکترین منتظر شدم...

و کفشدار "ببخش آقا..." ی عزیزم...

یادم نمیرود...

سال گذشته...

چنین شبی...

نسیم " جمکران" صورتم را نوازش میکرد...

یادم نمیرود...

قرار نبود اصلا بروم...

یکهو...

بی مقدمه...

دعوت شدم...

آنقدر یکهو...

که وقتی چشمم به گنبد افتاد...

باورم نشد...

انگار میان هوا معلق بودم...

فقط وقتی به دیوار مسجد...تکیه دادم...

باورم شد...

چه شب آرزوهایی بود...

یادش به خیر...

یادم نمیرود...

موقع نوشتن نامه...

خودکار نداشتم...

کسی هم نداشت...

با لوله ی خودکاری که کناری افتاده بود...

با چه شوقی...

نامه نوشتم...

با چه شوقی...

یادش بخیر...