جنگ...

گاهی دچار جنگ میشویم...

جنگی درون خودمان...

غوغایی درونمان به پا میشود...

بس نفسگیر...

جنگ بین نفس اماره و نفس لوامه یا همان خودمان...خود خوبمان...

بر سر دوراهی گناه و ثواب...

اماره میگوید برو...لوامه میگوید بمان...

شیطان هُلت میدهد...لوامه میکِشدت...

ناگهان....نسیمی میوزد...نسیم مِهر خدا...

چشمانت را میبندی...نفسی از عمق جان...لبخندی به خدا...پوزخندی به شیطان...

سرت را بالا میگیری...یک احترام به سمت خدا (همان سجده ی خودمان)...

و عقب گرد میکنی و میروی دنبال زندگیت...زندگی خوب و پرنعمتت...

+امیر مۆمنان على (علیه السلام) در دعاى صباح  مى فرماید:"و ان خذلنى نصرک عند محاربة النفس و الشیطان فقد وکلنى خذلانک الى حیث النصب و الحرمان"؛ اگر به هنگام مبارزه با نفس و شیطان از یارى تو محروم بمانم این محرومیت مرا به رنج و حرمان مى سپارد و امیدى به نجات من نیست.

+حضرت علی علیه السلام می فرماید:"المۆمن لایمسی و لا یصبح الا ونفسه ظنون عنده"مۆمن خصلتش این است: صبحی را به شام نمی برد و شبی را به صبح نمی آورد مگر اینکه نفسش مورد بدگمانی اوست، همیشه با یک نوع بدگمانی به نفس خود نگاه می کند، مثل آدمی که همسایه خائنی داشته باشد که به او اعتماد ندارد و دائما در فکر این است که این همسایه خیانتی نکند.

بیشتر بخوانید...