پرچم...

در عزای جد غریبتان بودم ...

اما...حالم خوب نبود...

دلم میخواست ،اشک هلاکم کند...

اما...

به ناگه چیزی دیدم که سالها بود آرزویش را داشتم....

پرچم سرخ رنگ قبه ی سیدالشهدا (ع)...

از خودم بیخود شده بودم...

دیگر اختیار چشمانم دستم نبود....

اشک راهش را باز کرده بود...

پرچم روی دست مردم میچرخید و میگردید...

و دل من در تب یک ثانیه دخیل شدن...میسوخت...

دیگر از آن غرور لعنتی خبری نبود...

من بودم و زمزمه ی زیر لب با صاحب عزا و اشک ....

دیگر حتی برایم مهم نبود...همراهانم چه فکر میکنند...

چادرم...

همراه همیشگی...

میزبان اشکهایم شده بود...با آغوش باز...

صبر کردم تا نوبت من هم برسد...

اما طاقت نیاوردم و بی اعتنا به بقیه به سوی پرچم...پر کشیدم...

دستم که رسید...انگار تلاطم فروکش کرد...

و حالا من بودم و پرچم و حاجتهایی که یکی بعد دیگری در صف ذهنم ایستاده بودند...

اولینش...

ظهور شما بود...آقاجانم...

و یک فکر..یا شاید آرزو ...

اینکه ای کاش میشد...ساعتی را با این پرچم تنها بود...