امان از دل زینب...

همه برگشتند...

یک نفر....اما جایش کنار عمه خالیست...

رقیه جان نیست...

به گمانم در بهشت...

در آغوش پدر باشد...

گوشواره هایش به گوشش هستند...

کف پاهای کوچکش دیگر تاول ندارد...

همه چیز آنجا خوب است...

ولی اینجا...دلی داغدار است....

نگاه نگران برادر هم...از بهشت...مراقب خواهر...

امان از دل زینب...

 

بی خبری...

روز شهادت طفل سه ساله بود...
به استاد گفت:استاد چرا روز دانشجو رو بهمون تبریک نمیگید؟؟؟
استاد گفت:ببخشید یادم نبود...فقط یادم بود که امروز شهادت خانوم رقیه است...
برگشت و از من پرسید:رقیه کیه؟؟؟؟؟؟؟؟؟
نمیدانم چرا بغضی ته گلویم جا خوش کرد...
گفتم:حضرت رقیه،دختر...
نگذاشت حرفم تمام شود...
انگار منظورم را فهمید...

رقیه جانم...

 

 

رقیه جانم...

با دستهای کوچکت

از خدا برایمان

"قربت"

بخواه...

پی نوشت:یه جایی شنیدم،هرچی از امام حسین (ع) میخوای به حضرت رقیه (س) قسمشون بده

ولی من هیچ وقت نتونستم این کارو بکنم......یا حسین (ع)