داغ دوری...

بـسـم ربـــــــــ الـنـقـــــــــﮯ ^{عـلـیـهـ الـســــلام}

جایی بودم...

که دلم هوایی شد...

پیش زائری بودم...که مشهد رفته بود...

آنقدر خوب گفته بود...که کبابم کرد...

داغ دوریت آقا...کبابم کرد...

یادتان می آید...آخرین بار...شب وداع...

الان...همان حالم...

 

+امام علی النقی علیه السلام:

المقادیرُ تُرِیکَ ما لم یخْطُرْ بِبالِکَ؛ (اعلام الدین، ص311)

مقدرات چیزهایی را بر تو نمایان می‌سازد که به فکرت خطور نکرده است.

قربون این همه لطف و کرمت امام رضا (ع)...

رفته بود مشهد...

حرم امام رئوف...

دلش هوای غذای متبرک حرم را کرده بود...

کارت دعوت...ولی...نداشت...

دلش را به دریا زد و رفت...

از یکی از مسئولین آشپزخانه مقداری غذا خواست...گفت برای تبرک میخواهد...

ندادندش...

گفت به برگ ریحانی...به تکه نان خشکی هم راضیم...

ندادندش...

گفت:میروم...از امام رضا علیه السلام میگیرم...

هنوز چندقدمی برنداشته بود...

مردی روی شانه هایش زد...

برگشت...

- بیا...این غذای متبرک حرم است...برای حاجتم دعا کن...

با چشمان پر از اشکش گنبد طلا را تار دید...

و تعظیم کرد و رفت...

 

 

قربون کبوترای حرمت امام رضا (ع)

دلم لک زده...

مشهد...

نیمه های شب...

روبروی ایوان طلا...

روی فرشهای دوست داشتنی صحن...

خیره به گنبد طلا...

نسیم خنک ....

و اشک...اشک...اشک...

و یک آرزو...

خوش به حالت کبوتر...