پنجره اش را باز میکنم سمت جمکران...
نه در واقعیت...
خیال میکنم....
دیگر استاد شده ام در این خیال کردن ها...
..........................................................................
ایران جائیست که جمکران دارد...
دوستت دارم ایران....
دهه ی فجر مبارک...
خدا کند به همین زودی ها...دهه ی ظهور را جشن بگیریم...
آخ که چه جشنی میشود...
جاروزن خانه ی پیامبرصلی الله علیه و آله بود...
به شدت به ایشان علاقه داشت...
پیامبر چند روزی به سفر رفتند...
وقتی برگشتند...
صعبان را صدا زده و فرمودند:
صعبان!چرا لاغر شده ای؟؟؟
در جواب عرض کرد:از غم دوری شما آقاجان...
آقاجان...
امام زمانم...
ببخش که روزها و هفته های خالی از تو میرود...
و من دماغم چاق است...
کیفم کوک است...
اشتهایم باز است...
خدایا دلتنگیمان را مدام کن...
پ.ن:قسمت اول متن رو چند روز پیش از یه سخنرانی از شیخ احمد کافی نوشتم...
املای کلمه ی "صعبان" رو نمیدونستم...هرچه هم گشتم پیدا نکردم...
اگر کسی میدونه بگه تا اصلاح کنم...
آقای خوبی ها..
آقای پاکی ها...
آقای من...
شرمنده ام مثل همیشه...
دیگر تکراری شده ام...
میدانم دلگیرت میکند جاری شدن نامت بر زبان همچون منی...
ولی چه کنم...
من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم...
میشود رحمی؟؟؟
میشود معجزه فرمایی...آدمم کنی؟؟؟
انسانم آرزوست...
نمیدانم تبریک بگویم این شب عزیز را...
یا غصه هایتان را اشک بریزم...
آقای من...
این دل من...میشود درمانش کنی؟؟؟
یادتان می آید شب نیمه شعبان...عیدی دادید؟؟؟
میشود امشب هم لطفی ؟؟؟
ای کاش...
یک سال دیگر هم گذشت از غیبت تو...
آقا می آیی یا بمیرم از غم تو...
یعنی شود سال دگر این عید پرنور...
من باشم و منعم شوم در محضر تو...
کوچک شما کوچکترین منتظر
دیشب آخرین شب روضه...
و امروز آخرین روزش بود...
وداع سختی داشتم با عزاداری ها...(این قسمتش را با هق هق بخوانید)
خدایا ما رو به محرم،صفر سال بعد برسون...
تموم زندگیم مال حسینه...
همه دار و ندارم از حسینه...
بدونید ای جماعت روز محشر...
دو چشمونم به دنبال حسینه...
یاد محرم به خیر...
محرم رفت،اما من همانم...
تو اربابی و من غرق گناهم...
دعایی کن برایم سرور من...
رِسَم سال دگر هیئت،محرم...
بلند بگو آمین...
بیراهه همانجاییست که من بودم...
شما مرا به راه آوردید...به لطف خدا...
میدانید...اگر دستم را رها کنید...
دوباره گم میشوم؟؟؟
میدانید...اگر دوباره گم شوم...چه میشود؟؟؟
شاید دیگر فرصت زنده ماندنم نباشد و...آن وقت...
قِیلَ ادْخُلُوا أَبْوَابَ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا فَبِئْسَ مَثْوَی الْمُتَکَبِّرِینَ (زمر-۷۲)
.................................
همین اول راهی کربلا میخواهم...
توقع زیادیست..میدانم...
اما چه کنم...
میگویند آنجا همه آدم میشوند...من میخواهم آدم شوم...
میشود بطلبی؟؟؟
یعنی یک جای خالی برای من پیدا نمیشود؟
اگر بیایم....چه ها که نمیشود...
آن وقت است که....
ادْخُلُوهَا بِسَلاَمٍ آمِنِینَ (حجر-۴۶)
چقدر از میان این کوچه ها...
تنها و سر به زیر...
غریب و بی کس...
گذر کردی؟؟؟
خاک دنیا بر سر من...
که این گونه غریبی...
دلم نفس کشیدن میخواهد...
به گمانم هوای کربلا همینطور است؟؟؟
هان؟؟؟
آنهایی که کربلا رفته اید...بگویید ببینم هوای کربلا همینطور است؟؟؟
آخ...حسین جان...
دلم کربلا میخواهد...
آنهایی که باید می آمدند...آمدند
من ماندم...تنها ماندم...
دلم شما را میخواهد...
دلم...دلم میخواهد چشمش باز شود...چشم دل...
آقا....مگر جواب سلام واجب نیست؟؟؟
امسال با هرسال فرق دارد...
اما من هنوز همانم که بودم...
همان...دورافتاده....
حسین جان...حالم بد است...
دلم را شفا بده...دستم به قبه ات نمیرسد که زیرش باستم ودعا کنم...
کسی میگفت قبه که آن قبه ی ظاهری نیست...
حضور امام حسین یعنی استجابت دعا...
دلم را شفا بده...
من را از این منجلاب دنیا بیرون بکش...آقاجان...
تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
گاهی دیگران را نمیبخشم
و از تو تقاضای بخشش دارم
و این یک نامعادله ی حل نشدنیست...
خدایا یک دل دریایی...نصیبم کن....
